reporter.gr - 5 days ago

Την εβδομάδα που πέρασε, χύθηκε – αναπόφευκτα – πολύ μελάνι για τον Διονύση Σαββόπουλο· γεγονός που, στην πραγματικότητα, δεν παρουσιάζει καμία πρωτοτυπία, αφού πολύ μελάνι χύνεται – με τις αναγκαίες υφέσεις και εξάρσεις της σχετικής δραστηριότητας – τα τελευταία εξήντα χρόνια. Κι αν αυτό δεν είναι ένας καλός λόγος για να χυθεί λίγο ακόμη, τότε ποιος θα μπορούσε να είναι; Το μακρινό και ταραγμένο 1989, το «βρώμικο ‘89», γράφτηκε στην Ελευθεροτυπία το εξής: «Τίποτα δεν μπορεί να μειώσει τη δύναμη της επίδρασης που ασκεί ο Σαββόπουλος και η μουσική του πάνω στη συνείδηση του ακροατή, όσο κι αν η επίδραση αυτή είναι ή μοιάζει βραδυφλεγής. Όταν λέω επίδραση εννοώ εκείνο το ρίγος, που διαπερνάει τις αισθήσεις και τις κάνει να τυφλώνονται για μια στιγμή από χαρά. Αυτή η στιγμή είναι το πιο εύθραυστο, αλλά και το πιο ηλεκτρισμένο σημείο στη σχέση ανάμεσα στον δέκτη και στο ερέθισμα. Το αντιλαμβανόμαστε επειδή μας γονιμοποιεί. Ούτε όνομα έχει, ούτε μετριέται.» (Ευγένιος Αρανίτσης, «Ποιος φοβάται τον Διονύση», Ελευθεροτυπία, 5/5/89). Μία εικόνα από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου αρκεί για να επαληθεύσει πως ο Σαββόπουλος έφερε, πράγματι, κάτι που δεν μπορεί ούτε να ονομαστεί, ούτε να μετρηθεί – αλλά ούτε και να καταργηθεί, ακόμα κι αν για πολλούς η «βελόνα» κόλλησε στο «κούρεμα» του ’89 ή στις ατυχείς κι αμήχανες στιγμές που ακολούθησαν. Ας μην μακρηγορούμε, όμως, ιδίως αφής και δεν πρόκειται περί καμίας καινοφανούς παρατήρησης. Εξάλλου, ο τρυφερός κι αγαπητικός επικήδειος του Αλκίνοου Ιωαννίδη το Σάββατο (25/10) έδωσε όλες τις απαντήσεις, οι οποίες, φυσικά, δεν θα είναι ποτέ αρκετές για όσους ούτως ή άλλως δεν αρκούνται στο ότι (παραφράζοντας ελαφρώς τον Γουίλιαμ Μπλέικ) ο κόσμος αυτός είναι φανταστικός επειδή έχει φτιαχτεί από αντιφάσεις. Και μιλώντας περί αντιφάσεων… ας αλαφρύνουμε το κλίμα κι ας ενδώσουμε στον πειρασμό να πιάσουμε ένα από τα αγαπημένα – πλέον – θέματα της διεθνούς κοινότητας (και αυτής εδώ της στήλης, φυσικά), που δεν είναι άλλο από τα ήξεις αφήξεις του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος για μία ακόμη εβδομάδα δυσκολεύτηκε να χωρέσει δύο καρπούζια σε μία μασχάλη. Ήτοι δυσκολεύτηκε να παραμείνει φίλος με δύο άσπονδους εχθρούς κι έτσι, αφού αναγκάστηκε να επιλέξει, γύρισε τη ρουλέτα, η μπίλια έκατσε για μία ακόμη φορά στα μαύρα και το κρυφτό – ή οι «κλέφτες κι αστυνόμοι» καλύτερα – με τον Ρώσο ομόλογό του συνεχίστηκε. Και κορυφώθηκε, θα τολμούσε να πει κανείς, με τις κυρώσεις που ως κεραυνός εν αιθρία έπεσαν στο Μεγάλο Ανάκτορο του Κρεμλίνου την ώρα που ο Ρώσος πρόεδρος ζύγιζε τη δήλωση Ζελένσκι σχετικά με τους καλούς και κακούς συμβιβασμούς. Ενδεχομένως να υπάρξει και συνέχεια, αφού ακούγεται πως ο Ντόναλντ Τραμπ – τώρα που πήρε φόρα – ετοιμάζει κι άλλες κυρώσεις, ενώ δεν θέλει πια ούτε ν’ ακούσει για συνάντηση. «Έχει κι η υπομονή τα όρια της», φέρεται να είπε σε δημοσιογράφους που συνωστίστηκαν στη Ντόχα, διψώντας για έναν χρησμό· κι ύστερα πήρε την άγουσα και βρέθηκε στην Κουάλα Λουμπούρ για να στρώσει, επιτέλους, τα πράγματα μεταξύ Καμπότζης και Ταϊλάνδης. Αφού δεν μπορεί να στρώσει άλλα κι άλλα, τουλάχιστον ας κάνει πραγματικότητα την παρωχημένη – αλλά ουχί δίχως ουσία – ευχή περί παγκόσμιας ειρήνης, θα έλεγε κανείς, βλέποντας τα δεινά που τραβάει πάλι ο Αμερικανός πρόεδρος τόσο στο εσωτερικό, όσο και με τους βόρειους γείτονες, οι οποίοι – είχαν, δεν είχαν – τον έβγαλαν ξανά από τα ρούχα του. Και γιατί; Επειδή πήγαν και θυμήθηκαν τον μακαρίτη τον Ρόναλντ Ρήγκαν, για να κάνουν «μαύρη» προπαγάνδα κατά των δασμών. Κι επειδή ο Αμερικανός πρόεδρος με σπεκουλαδόρους δεν συνεργάζεται, τους έριξε ένα 10% επιπλέον στο κεφάλι μπας κι έρθουν στα ίσα τους. Φήμες λένε πως θα τα καταφέρει και θα φρονηματιστούν. Εδώ συνέτισε ολόκληρο Ισραήλ, ξεκαθαρίζοντας ορθά κοφτά στον «Μπίμπι» πως δεν μπορεί να τα βάλει με όλον τον κόσμο και θα την έχει πολύ άσχημα αν δεν συμμορφωθεί· και συνεμορφώθη – με τα γνωστά αποτελέσματα και με την πλειοψηφία της Κνεσέτ να συνεχίζει να καλοβλέπει τη Δυτική Όχθη. Ωστόσο, ο πλανήτης δεν έχει μόνον αυτά τα προβλήματα, με την πυξίδα να μας οδηγεί αναπόφευκτα προς Ανατολάς και την «πινέζα» να καρφώνεται στο δέκατο τέταρτο διαμέρισμα του Παρισιού, όπου – κάπου μεταξύ Montparnasse και Parc Montsouris – περνάει μαύρες μέρες ένας άλλος πολιτικός άνδρας· ο πρώτος Γάλλος πρόεδρος που διέβη την πύλη του σωφρονισμού, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, στη Γαλλία τα πράγματα συνεχίζουν διαρκώς επιδεινούμενα: ο Σεμπαστιάν Λεκορνί εξακολουθεί να τα βρίσκει μπαστούνια· ο προϋπολογισμός εξακολουθεί να είναι «ατελής»· και τα μουσεία της χώρας – με «πρωταγωνιστή» το Λούβρο – κινδυνεύουν να μείνουν γυμνά, αφού ο Αρσέν Λουπέν δραπέτευσε από τα αστυνομικά του Λεμπλάν (και το Netflix) και βγήκε να κάνει σεφτέ. Ένα μειδίαμα το φέρνουν οι γαλλικές εξελίξεις μες στην τραγικότητά τους κι αλλοίμονο αν ήταν οι μόνες… παρόμοιο μειδίαμα προκαλούν και οι δικές μας εδώ – οι εσωτερικές κι εσωκομματικές – με το πεδίον «βολής» τούτη την εβδομάδα να στήνεται στα δεξιά της Βουλής, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Και κάπως έτσι, «πηγές», «κύκλοι», εκπρόσωποι παντός είδους, υπουργοί, πολιτικοί αρχηγοί κι απλοί βουλευτές βγήκαν στη γύρα, προσπαθώντας να ορίσουν τι στο καλό σημαίνει το θουκυδίδειο «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». Τα κατάφεραν; Μάλλον όχι και – παρότι η τροπολογία πέρασε «πανηγυρικά», αφού μας έφαγε σχεδόν ένα διήμερο – το κουβάρι, όχι μόνο δεν λύθηκε, αλλά περιπλέχθηκε παραπάνω. Πολλούς βρήκαν τα σκάγια, αλλά κανένας δεν είχε (κι αλλοίμονο αν θα το ’θελε κιόλας) την τύχη του Νίκου Δένδια, ο οποίος – από ’κει που ασχολείτο με τους μισθούς των Ενόπλων Δυνάμεων και τις παραγγελίες Belharra – βρέθηκε στα καλά καθούμενα με χρέη καθαριστού. Και δώστου οι ανακοινώσεις, δώστου οι διαρροές, δώστου τα διακριτικά «καρφώματα» (ή τα λιγότερο διακριτικά, τέλος πάντων), περάσαμε μια εβδομάδα κουτσομπολεύοντας χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε. Είδε κι ο Υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, ότι μας αρέσει το κους-κους κι είπε να μας δώσει λίγη τροφή παραπάνω, αναζωπυρώνοντας την κόντρα του με τον Παύλο Πολάκη· μία κόντρα που, εντάξει, δεν την έχουμε βαρεθεί, αλλά – για να λέμε την αλήθεια – δεν είναι και για χόρταση. Όπως, επίσης, μία τέτοια παρόμοια κόντρα είναι κι αυτή του Νικήτα Κακλαμάνη με την Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία – καταπώς μάθαμε – δίνει «ασίστ στον πρωθυπουργό κι εκείνος βάζει τρίποντα»· ατάκα που αναμφίβολα συνάδει απολύτως με τον θεσμικό ρόλο του κ. Κακλαμάνη, ως ενός εκ των πολιτειακών παραγόντων του τόπου. Σε άλλα νέα, εκείνος που δεν μας έλειψε καθόλου τούτη την εβδομάδα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος δεν έπαψε να τοποθετείται περί των φλεγόντων (βλέπε Άγνωστος Στρατιώτης, Ανατολική Μεσόγειος, ψευδοκράτος), τη στιγμή που στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι σόλοικα, με τις κακές γλώσσες να λένε ότι αντί ο βουλευτής να κυνηγάει το κόμμα, εδώ το κόμμα κυνηγάει τον (πρώην) βουλευτή, ο οποίος μάλιστα το απορρίπτει κιόλας. Ας ασχοληθούμε, όμως, με σοβαρές υποθέσεις – όπως πολύ ορθά πράττει κι ο Αλέκος Αλαβάνος – δηλαδή (*όχι, βέβαια, με τον Ανδρέα Λοβέρδο που πήγε στην ΝΔ από βαθύ αίσθημα προσφοράς· ούτε με την άποψή του περί Αγνώστου, Κέντρου κι «αριστερίλας»*) με την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, αφού προ μερικών ημερών πραγματοποιήθηκε η εξαντλητική κατάθεση της Παρασκευής Τυχεροπούλου. Ομολογουμένως όποιος – από καθαρή διαστροφή – προσέφερε εννέα ώρες απ’ τη ζωή του σ’ εκείνη τη συνεδρίαση της Εξεταστικής, κατάλαβε πως το ζήτημα κάποιο ζουμί το έχει. Κι επίσης κατάλαβε πως οι κυβερνητικές διαρροές προσποιήθηκαν – για μία ακόμη φορά – ότι δεν κατάλαβαν τίποτε. Τώρα, η ευκαιρία να μιλήσουμε και για την επίθεση που δέχτηκε ο Μάκης Βορίδης, μας δίνεται στο πιάτο, αλλά ας μην την αδράξουμε καλύτερα. Εδώ που φτάσαμε, ας κάνουμε θεαματικό κλείσιμο με τα πορίσματα των δημοσκοπήσεων, που ήταν ουκ ολίγες κι έδειξαν – ξανά μανά – ότι παρόλο που οι κυβερνητικές πολιτικές (και ο ενορχηστρωτής τους) μας αφήνουν ανικανοποίητους, η Νέα Δημοκρατία διατηρεί το «ηχηρό» διψήφιο προβάδισμά της, αποδεικνύοντας πως η αχίλλειος πτέρνα της δεν έχει βρεθεί ακόμη. Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν (όπως προέτρεψε κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης), ας πούμε προσωρινά «αντίο», ας ευχηθούμε στους εορτάζοντες κι ας αφεθούμε στην εβδομάδα που έρχεται, ελπίζοντας – όπως πάντα – στα καλύτερα.#Η_ΣΥΝΟΨΗ_ΤΗΣ_ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ #αντιφάσεις #Διονύσης_Σαββόπουλος #Λούβρο #Κυριάκος_Μητσοτάκης #Αριστερά #ΚΗΔΕΙΑ #Ντόναλντ_Τραμπ #Νίκος_Δένδιας #Άγνωστος_Στρατιώτης #ΟΠΕΚΕΠΕ

Latest News

Hashtags:   

Εικόνες

 | 

αντιφατικού

 | 

κόσμου

 | 

λόγιος

 | 

καραγκιοζοπαίχτης

 | 

ληστής

 | 

ακριβά

 | 

γούστα

 | 

ακατανόητη

 | 

τροπολογία

 | 

Sources